| | | | O Erman Hoca ki, yıllardır bütün TV programlarında, bütün köşe yazılarında kimsenin haysiyetiyle oynamadan, hiçbir argo kelime kullanmadan son derece itinalı bir dille, kelimeleri ince eleyip sık dokuyarak konuşur, yazar.
Futbol bu, başka sporlara benzemez. Öyle golf gibi, tenis gibi, buz pateni gibi halka mâlolmuş, halkı kendisine meftun etmiş bir spor dalı değildir, o aristokrasinin bağrından kopma nadide bir branştır. Onun içindir ki, akşamları onunla ilgili tüm TV programları birbirinden kültürlü insanların bir araya geldiği, son derece ağdalı bir dil kullanarak yorum yaptıkları, izleyiciye bir şeyler verdikleri, hatta öğrettikleri programlardır.
Katılımcıların kendileriyle aynı görüşte olmayanlara tek bir kelime kötü söz söylemedikleri, karşıt fikir ve tercihte olanlara hakaret etmedikleri programlar bu ülkede reyting rekorları kırarken, biraz argoya kaçıveren ağızla konuşanların programlarına tesadüfen rast gelindiğinde, izleyenler utançlarından kıpkırmızı olurlar. Hatta, iyi hatırlıyorum; bir keresinde çok sevilen bir yorumcu, bir futbol şöleninin başlarında ulusal takımımızın antrenörüne “geri zekalı” demişti de, adamcağız gördüğü tepkilerden sonra, bırakın TV programını, utancından bir daha sokağa dahi çıkamamıştı.
Dear Çulcu, bilirsiniz, yorumcular gibi seyircilerimiz de farklıdır. Bizde tribünleri dolduran taraftar dünyadaki diğer futbol seyircisine pek benzemez. Bizimkilerin hemen hepsi ununu elemiş, eleğini asmış insanlardır. Sosyal açıdan doyuma ulaşmış, birkaç tane örgüte ya da en azından derneğe üye insanlardır.
Alt tarafı demokrasiye, en temel haklarına ya da ne bileyim, yıllarca biriktirdikleri ve güvenip bir yerlere yatırdıkları tasarruflarına falan bir zeval geldi mi, hemen toplanır, protesto yürüyüşleri yaparlar.
Öte yandan, sevdikleri takımın bir oyuncusu bir maçta kırmızı kart görüp atıldı mı, “oyun bu” deyiverir geçer, gıklarını bile çıkarmazlar. Hepsinin işi-gücü ve daha bir dolu meşgalesi vardır. Çoğu, futbolu bir amaç değil, sadece bir araç olarak görürler. Mesela gönül ehemmiyeti yüksek bir maç kazanıldığında, o gece, sessiz sedasız evlerine gider, eşlerine, çocuklarına “bugün bizimkiler güzel oynadı” der, yatar uyurlar. Ertesi gün, o maçı hatırlamazlar bile.
Dear Çulcu, tam da ben, sessiz filmler gibi çağdışı kalmış bir formata büründürülen ve yerinde seyredilmemeye zorlanan FB-Adana maçı garipliği hakkında kafamı kaşıyıp, kaşıyıp “Bu konuda ne yazsam?” derken, siz bu haltı işleyip klavyeme yağ sürmüş oldunuz; teşekkür ederim.
Bu ülkede, çektiği onca çileyi, cebindeki şunca parayı bir 90 dakika için feda ederek unutmaya çalışan bir işsizler ordusunun elinde avcunda kalan tek sefasıdır, futbol. Ve aslında kimi zaman gözlerinin önündeki maçı da, sahip olduğu yegâne değer gibi gördüğü kulübünü de, sıkı sıkıya takip ettiği o spor programlarını da yönetenlerin kendisine göstermediği saygıdan fazlasını, o, onlara göstermektedir. Bu sefer de kendisine söylenen adeta şudur: Bu âlem ne kadar çarpık olursa olsun, sen “küfür etme kardeşim!”. Ve o seyirci, buna da razı gelip işe kolay kolay vazgeçememediği gırgırı da katarak, tepkisini/coşkusunu dizginleyerek göstermeye çalışmıştır ama, siz bu sevimli çana da ot tıkamaya kalktınız ya, kutluyorum sizi.
Dear Çulcu, espiri kaldırmaz tavrınızdan ürküp son cümlede kendi kendimi ciddiyete davet ediyorum. O anonsu yapacağınız en son kişidir, seyirci. Önce onu yetiştirmekle, hak ettiği güzel ve çilesiz yaşama kavuşturmakla yükümlü olan kafalara bir anons yaptırsanıza Dear Çulcu.
Bakın asıl o zaman sizi ne kadar çok I LOVE YOU.
| |
