| | | | Musa, tabii ki mitolojik bir figür. Dünyadaki hiç bir ciddi akedemisyen Mısır’dan göçün gerçekten olduğuna inanmıyor. Uzmanlar böyle bir şeyin hiç olmadığını açıklıyorlar. Ama esasen bu önemli değil: mitolojik Musa, Yahudi halkının bilincini, çölde yaşayan hiç bir kabilenin kanlı canlı gerçek liderinin yapamayacağı ölçüde şekillendirdi.
Hamursuz Bayramı’nda dünyanın dört bir köşesindeki Yahudiler tarafından okunan Haggada isimli kitap, bize sanki kendimiz Mısır’dan kopup gelmişiz gibi hissetmemizi emreder. Temel Yahudi etosları bu dayanak noktası üzerine kurulmuştur. Deuteronomium 5’te yer alan On Emir, kutsal Sabbath’da, neden hizmetlilerin ve kölelilerin de dinlendirilmesi gerektiğini açıklar: “Hatırlayın ki, Mısır topraklarında siz de köleydiniz”.
Gözlerimizin önünde doğmakta olan yeni mitte ise Şaron Firavun, biz ise eski Mısırlılarız. Exodus ile ilgili hikayede, Tanrı İncil’de şöyle der: “Firavunun kalbini ve hizmetlilerinin kalplerini sertleştirdim.” Başına gelen her felaketin ardından Firavun İsrailoğullarını özgür kılma sözünü tutmadı. Neden? Tanrının amacı neydi? Büyük yolculuklarına çıkmadan önce, İsrailoğullarının sertlikle sertleşmelerini istiyordu. Şimdi Filistin’de de aynısı oluyor.
Peki, eğer bir İsrail kurşunu Arafat’ı öldürürse ne olur? Musa’dan sonra, ikinci bir Musa gelmedi, ama soykırım yapan acımasız savaşçı Jehosuah geldi. (Bu arada bu da bir mit. Bütün ciddi akedemisyenler kutsal soykırımın hiç bir zaman gerçekleşmediğine inanıyor.) Arafat’ın ardından, takipçisi Abu filanca ya da Abu falanca olmayacak. Yerine Birader Kalaşnikof gelecek, aynen gençliğimizde İngiliz işgali sırasında söylediğimiz şarkıda olduğu gibi: “Meydanı yoldaş Parabellum’a bırakın, meydanı yoldaş Tommy-gun’a bırakın” Parabellum bir tüfek, tommy-gun da makineli tüfekti.
Filistin Quisling*’i olmayacak, ve eğer bir aday bulunursa, ertesi gün öldürülecek, Şaron’un Lübnanlı Quisling’i Beşir Cemayel gibi. Düzinelerce yerel gerilla lideri ortaya çıkacak, ve yıllarca sürebilecek bir intikam kampanyasını başlatacaklar, ve sadece ülkede değil, dünyanın dört köşesinde. Her İsrailli’nin hayatı bir cehenneme dönüşecek, bütün dünya Kudüs tarzı Ben Yehuda caddesine dönüşecek. Hiç bir İsrail elçiliği, hiç bir uçak, hiç bir turist güvende olmayacak.
Ölü Arafat, yaaşayan Arafat’tan çok daha tehlikeli olacak. Yaşayan Arafat barış yapma yetisine sahip ve bunu istiyor. Ölü Arafat barış yapamaz. Gerginliği sonsuzluğa taşır.
Bizim zamanımızda, tarihçiler Yahudi halkının 1930 yıl önce Roma İmparatorluğu’na ümitsiz bir isyan başlatmalarına neyin sebep olduğunu merak ediyorlar. Bu isyan Romalıların Filistin’deki Yahudi refahının yerle bir edilmesine neden olmuştu. Bugünden yüz yıl sonra tarihçiler ne oldu da Yahudiler, kan dökmekten ve yahudi yerleşim birimleri kurmaktan başka birşey yapmamış Şaron’u kendilerine lider seçti diye soracaklar. Ne oldu da Yahudiler bir kaç yerleşim ve teröristi, barış ve işbirliğine tercih ettiler? Ve ne oldu da Arap dünyası belki de son kez olarak gerçek barışı ve normal bir ilişki şansını sunarken buna ilgisiz kaldılar?
Tarih bir felakete giderken, halkını uyaranların çok azını hatırlar. Şaron’u izlemeye devam edersek, tarih bizi hatırlayacak, ve şu an üzerimize gelmekte olan felaketi uyaran bir kaç kişiyi. Umalım ki, sesimiz vaktinde duyulsun ve yeni bir yolda ilerleyebilelim.
Eğer Arafat öldürülürse, dönüşü olmayan noktaya geleceğiz.
(*) Vidkun Quisling (1887-1945), İkinci Dünya Savaşı yıllarında Nazilerle işbirliği yapan Norveçli politikacı.
Çeviren: Can Tüzüner | |
